Het liefste cadeau ooit.
Mijn vriend Peter wilde me verrassen. Uiteindelijk werd de verrassing verklapt, maar desalniettemin bleef het heel leuk. Het eerste indruk van het huis was leuk en knus, en de kleine kittens die bij elkaar lagen te piepen maakte het nog leuker.
Toen ik vervolgens een kitten mocht vasthouden en kiezen, werd ik toch wel heel verliefd op Boris met het blauwe bandje. Hij bleef me aanstaren met die, toen, grijs-blauwe oogjes en leek het bijna alsof hij mij koos. De dagen die ik aftelde tot ik hem naar huis mocht nemen werden steeds langer, maar toen het eindelijk mocht, kon mijn dag niet meer stuk.
Nu krijg ik elke ochtend kopjes tegen mijn benen en gespin in mijn oor wanneer ik wakker moet worden van meneertje Majesteit. Als ik niet snel wakker word, dat probeert hij het bij Peter door aan zijn voeten te kietelen. Het miauw, of meer gepiep want het is nog niet zo hard, als hij door heeft dat hij eten krijgt maakt het heel leuk om langzaam wakker te worden.
En elke dag als hij in mijn armen ligt en ligt te spinnen omdat we ons meermalen kroel-kwartiertje hebben, ligt hij me nog steeds aan te staren met de, nu, bruin-gouden oogjes. Dan blijft die eerste ontmoeting me toch altijd weer bij.
Peter en Conny, jullie zijn de besten en heel gastvrij. Dank jullie wel voor alle hulp en we zullen jullie berichtjes en foto's blijven sturen. Het was een zeer fijne en aangename ontmoeten en ervaring.